Akademia e Shkencave të Shqipërisë, Historia e Popullit Shqiptar
Aleanca Ballkanike dhe çështja shqiptare
Kryengritjet e mëdha shqiptare dhe lufta italo-turke e
kishin dobësuar pozitën e Turqisë në Ballkan dhe u kishin krijuar popujve të
kësaj zone kushte të favorshme për zhdukjen e plotë të sundimit osman. Këto
ngjarje, nga ana tjetër, shqetësuan e vunë në lëvizje qeveritë e shteteve
ballkanike. Gjendjen e krijuar në Ballkan, sipas tyre, mund ta shfrytëzonte Austro-Hungaria
për të pushtuar sanxhakun e Pazarit të Ri, ndërsa lëvizja çlirimtare në
Shqipëri e në Maqedoni mund të shpinte në autonominë e këtyre vendeve, gjë që
ishte në kundërshtim me planet ekspansioniste serbe, malazeze, bullgare e
greke. Shtetet ballkanike, me gjithë kontradiktat e thella që kishin ndërmjet
tyre, shpejtuan të lidhnin një aleancë politike e ushtarake për t’i dalë
përpara çdo të papriture dhe për ta zgjidhur çështjen në përputhje me interesat
dinastikë. Formimin e një aleance të tillë e përkrahte edhe Rusia cariste, e
cila kërkonte ta përdorte atë si gardh kundër shtrirjes austro-gjermane në
Evropën Juglindore.
Bisedimet për formimin e kësaj aleance i kishin
filluar qysh në tetor 1911 kryeministri bullgar Geshov dhe ai serb Milovanoviç.
Një nga çështjet themelore të këtyre bisedimeve ishte, krahas asaj të
Maqedonisë, edhe ajo e copëtimit të Shqipërisë. Kjo kishte të bënte me synimet
e Serbisë për të dalë në detin Adriatik e për t’u lidhur me tregjet e Evropës
Perëndimore. Prandaj Milovanoviçi e shikonte si një rrezik formimin e një
shteti shqiptar. Duke përdorur si argument të ashtuquajturën “paaftësi të
shqiptarëve” për të formuar shtetin e tyre, ai kërkonte bashkimin e Shqipërisë
së Veriut e të Verilindjes me Serbinë dhe të Shqipërisë së Jugut me Greqinë.
Qysh në ditët e para të bisedimeve të dyja qeveritë kishin rënë në marrëveshje
të njihnin të drejtën e plotë të Serbisë mbi vilajetin e Shkodrës dhe mbi atë
pjesë të vilajetit të Kosovës që ndodhej në veri të Bjeshkëve të Sharrit, ndërsa
Bullgarisë të drejtën mbi vilajetin e Adrianopojës. Por bisedimet u zgjatën për
shkak të kontradiktave që lindën në lidhje me ndarjen e tokave të tjera të
vilajetit të Kosovës dhe të vilajeteve të Manastirit e të Selanikut.
Austro-Hungaria, nga ana e saj, u përpoq ta sabotonte
këtë aleancë që po formohej me pjesëmarrjen aktive të Rusisë. Për të lidhur pas
vetes Malin e Zi e Greqinë, ajo i premtonte mbretit Nikolla toka shqiptare deri
afër Shkodrës, ndërsa Greqisë i propozonte të hynte në një bllok ballkanik
kundërsllav me Austro-Hungarinë, Rumaninë e Shqipërinë. Por këto orvatje nuk
patën sukses.
Më 13 mars 1912 u përfundua marrëveshja
serbo-bullgare. Ajo përmbante një shtojcë të fshehtë, sipas të cilës Bullgaria
i njihte Serbisë jo vetëm tokat me popullsi serbe, por edhe aneksimin e tokave
shqiptare në veri e në perëndim të Bjeshkëve të Sharrit (Shqipërinë e Mesme,
Veriore dhe Verilindore), kurse Serbia i njihte Bullgarisë tokat në lindje të
Rodopit dhe të lumit Struma. Territori midis Bjeshkëve të Sharrit, lumit Struma
dhe liqenit të Ohrit, me qytetet kryesore Dibër, Kërçovë, Gostivar, Tetovë,
Kumanovë e Shkup, u quajtën si zonë e diskutueshme; si arbitër për zgjidhjen e
kësaj çështjeje u caktua cari i Rusisë.
Krahas bisedimeve serbo-bullgare u zhvilluan edhe
bisedimet bullgaro-greke, të cilat përfunduan më 29 maj me nënshkrimin e një
marrëveshjeje mbrojtëse në rast sulmi nga ana e Turqisë.
Aleanca Ballkanike, me gjithë kompromiset e arritura,
përmbante në vetvete farën e përçarjes midis vendeve ballkanike. Nga ana
tjetër, ajo përbënte një rrezik tepër serioz për ekzistencën e kombit shqiptar.
Pas përpjekjeve të Vjenës, për t’i kërkuar Portës së
Lartë zbatimin e politikës së decentralizimit, diplomacia ballkanike u bë më
aktive. Mali i Zi, i cili vazhdonte gjithnjë të organizonte provokacione në
kufi, i ftoi aleatët ballkanikë të hidheshin menjëherë në luftë kundër Turqisë.
Ai dërgoi emisarët e vet në Shkodër për të bindur klerin katolik ta ndihmonte
në veprimin që do të ndërmerrte kundër Turqisë, me qëllim që të çlirohej rrethi
ose gjithë vilajeti i Shkodrës dhe të hynte në një “union real” me Malin e Zi.
Përfaqësuesit e klerit katolik të Shkodrës nuk e pranuan këtë projekt. Këto
përpjekje të aleatëve ballkanas kishin mbështetjen e qeverisë ruse.
Porta e Lartë, nga njëra anë, u deklaroi shteteve
ballkanike se nuk kishte aspak ndërmend t’u jepte shqiptarëve autonominë,
ndërsa, nga ana tjetër, shpalli më 23 gusht, në një redaktim të ri, kërkesat e shqiptarëve
të pranuara prej saj. Duke mos përmendur asnjëherë në to fjalët Shqipëri e
shqiptarë, qeveria turke synonte t’i qetësonte shtetet ballkanike dhe t’u jepte
atyre të kuptonin se privilegjet e dhëna mund të shtriheshin edhe mbi
popullsinë joshqiptare të vilajeteve të Kosovës, të Manastirit dhe të Janinës,
nëse do të ishte nevoja që ajo t’u bënte një interpretim të tillë. Por kjo nuk
i kënaqi aspak shtetet ballkanike. Sukseset e rrufeshme të kryengritjes
shqiptare dhe ngjarjet në frontin e Tripolit kishin treguar qartë kalbësinë e
Perandorisë Osmane dhe paaftësinë e saj ushtarake. Të nxitur nga kjo, ato
filluan të bënin përgatitje të ethshme për t’i shpallur luftë Turqisë.
Qeveria malazeze kishte përfunduar me Bullgarinë një
marrëveshje verbale, sipas së cilës kjo e fundit i njihte Cetinës tokat që do
të pushtonte në rast lufte kundër Turqisë. Mali i Zi, me qëllim që të
shkaktonte sa më parë konfliktin ballkanik, bëri të gjitha përpjekjet me anën e
bajraktarëve, si Sokol Baci etj., që ishin në shërbim të tij, t’i hidhte
malësorët katolikë shqiptarë në luftë kundër turqve, të cilët kishin krijuar në
Malësi një gjendje të padurueshme. Urrejtja e papërmbajtur e malësorëve kundër
sundimtarëve osmanë i bëri ata të bashkëpunonin me malazezët.
Këtë bashkëpunim turqit e shfrytëzuan për të nxitur
fanatizmin fetar në vilajetin e Shkodrës dhe për të bërë masakra mbi popullsinë
katolike të Zadrimës, një pjesë e madhe e së cilës u detyrua të arratisej në
male. Me politikën e tyre të terrorit turqit i afruan edhe më shumë malësorët katolikë
me Malin e Zi. Luftime të ashpra kundër forcave turke zhvilluan në shtator të
vitit 1912 malësorët e Malësisë së Madhe, të përkrahur nga reparte malazeze, si
edhe nga zadrimasit.
Ndërkohë marrëdhëniet ndërmjet Turqisë dhe shteteve të
Aleancës Ballkanike po acaroheshin gjithnjë e më shumë. Nuk e zbuti këtë acarim
as vendimi i marrë nga Porta e Lartë më 24 shtator për t’i shtrirë një varg
privilegjesh, që u ishin njohur shqiptarëve, edhe mbi popullsitë joshqiptare të
vilajeteve të Rumelisë.
Në fund të shtatorit si Turqia, ashtu edhe shtetet
ballkanike filluan mobilizimin e ushtrive të veta. Dukej qartë se konflikti i
armatosur ishte i pashmangshëm. Fuqitë e Mëdha e në mënyrë të veçantë Rusia u
përpoqën ta pengonin një konflikt të tillë që mund të shpinte në prishjen e
status quo-së në Ballkan dhe në një luftë botërore, për të cilën ata nuk ishin
përgatitur ende. Më 7 tetor Austro-Hungaria e Rusia deklaronin në emër të
Fuqive të Mëdha që, në rast lufte ndërmjet Turqisë e shteteve ballkanike, në
mbarim të konfliktit fuqitë nuk do të lejonin asnjë ndryshim të status quo-së
territoriale në Ballkan. Në një kohë kur përfundimi i luftës nuk dihej, Vjena
synonte, me anë të kësaj deklarate, të pengonte zgjerimin e shteteve ballkanike
në kurriz të Turqisë, ndërsa Rusia të siguronte mbrojtjen e aleatëve të vet
ballkanikë në rast disfate.
Megjithatë Lufta Ballkanike shpërtheu. Më 8 tetor Mali
i Zi i shpalli luftë Turqisë. Më 17 tetor i shpallën asaj luftë Serbia e
Bullgaria dhe një ditë më vonë Greqia.
Lufta e Parë Ballkanike dhe Shqipëria
Lufta e Parë Ballkanike, përderisa drejtohej kundër
Turqisë dhe kishte për qëllim bashkimin kombëtar të popujve ballkanikë,
objektivisht kryente një funksion përparimtar. Por ajo u drejtua nga qarqet
shoviniste të vendeve të Ballkanit dhe u kthye në një luftë grabitqare,
pushtuese, sidomos ndaj Shqipërisë e Maqedonisë.
Shqiptarët ishin po aq të interesuar sa edhe popujt e
tjerë të shtypur të Ballkanit për t’u çliruar nga zgjedha osmane. Përfaqësuesit
e tyre bënë përpjekje për t’u lidhur me fqinjët në luftën e përbashkët
kundërosmane, por këto përpjekje dështuan për faj të krerëve të Aleancës
Ballkanike, të cilët nuk dëshironin t’i kishin shqiptarët si palë me të drejta
të barabarta në këtë aleancë, sepse ishin marrë vesh ndërmjet tyre për
copëtimin e Shqipërisë. Prandaj, shqiptarët nuk hynë në një aleancë, krerët e
së cilës synonin t’i përdornin ata si mish për top në luftën kundër Perandorisë
Osmane. Pjesëmarrja e shqiptarëve në këtë aleancë, pa u njohur zyrtarisht të
drejtat e tyre, do të ishte një vetëvrasje.
Planet aneksioniste të Serbisë, të Malit të Zi e të
Greqisë kundrejt Shqipërisë, plane që filluan të viheshin në jetë me
shpërthimin e Luftës së Parë Ballkanike, ishin pjellë e një politike të
pajustifikueshme armiqësore ndaj një populli fqinj, që kishte bërë një luftë të
vazhdueshme kundër sundimit shekullor osman dhe kishte treguar se ishte një
aleat i sigurt në luftën kundër armikut të përbashkët. Shtetet ballkanike jo
vetëm dërgonin ushtarët e tyre të vriteshin me shqiptarët, që ishin të vendosur
të mbronin deri në fund lirinë e tërësinë e tokës së tyre, por edhe u jepnin
Fuqive të Mëdha një armë të fortë në dorë për të ndërhyrë në punët e Ballkanit,
që të vinin në orbitën e tyre si popullin shqiptar, ashtu edhe popujt fqinjë.
Për këtë arsye, Lufta Ballkanike krijoi në Shqipëri një gjendje shumë të
ndërlikuar e kontradiktore. Nga njëra anë, në masat popullore vazhdonte të
ishte gjallë fryma e luftës kundër zgjedhës osmane, nga ana tjetër, po bëhej
gjithnjë më i qartë rreziku që kërcënonte Shqipërinë nga fqinjët ballkanikë, të
cilët pas dëbimit të turqve nga gadishulli synonin të zinin vendin e
Perandorisë Osmane në të dhe të fshinin kombin shqiptar nga harta politike e
Ballkanit.
Ndryshe nga vendet e tjera ballkanike, Shqipëria edhe
kësaj radhe, në këto çaste tepër kritike, u ndodh vetëm, me armikun e vjetër në
vatër dhe e sulmuar nga agresorë të rinj. Ky rrezik kombëtar vuri në lëvizje të
gjitha klasat e shtresat shoqërore të vendit. Përpara tyre u ngrit në mënyrë më
serioze çështja e fatit të Shqipërisë, e qëndrimit që duhej mbajtur ndaj
konfliktit ballkanik, e mënyrave dhe e mjeteve për ta shpëtuar Shqipërinë nga
katastrofa që kërcënonte Turqinë.
Qysh në fillim të tetorit gazeta “Liri e Shqipërisë”,
që përfaqësonte opinionin e kolonisë shqiptare të Sofjes, duke parashikuar
ngjarjet, u drejtohej shqiptarëve me thirrjen: “... të marrim armët dhe të
mbrojmë kufijtë e mëmëdheut tonë, duke kërkuar autonominë e Shqipërisë”. Po kjo gazetë u drejtohej shqiptarëve t’u përmbaheshin
udhëzimeve të Sami Frashërit në veprën “Shqipëria ç’ka qënë, ç’është e ç’do të
bëhetë?”, d.m.th. t’i jepnin një goditje të fortë Turqisë për të mos u
rrokullisur me të në greminë.
Ndryshe e vlerësuan gjendjen kolonitë shqiptare të
mërgimit në ShBA. Ato u nisën nga fakti se Turqia, megjithëse ishte armike e
Shqipërisë, u kishte njohur shqiptarëve disa të drejta kombëtare, kurse
pjesëtarët e Aleancës Ballkanike synonin ta copëtonin atë krejtësisht. Prandaj
mbledhja e përfaqësuesve të kolonive shqiptare të ShBA-së, që u bë më 6 tetor
1912 në Boston, duke “... marrë në sy atë që po mundet Turqia, e që shtetet e
Ballkanit do ta ndajnë Shqipërinë në mes tyre”, deklaronte: “Është detyrë e
atdhetarëve shqiptarë të jenë plotësisht të bashkuar me guvernën (qeverinë - shën.
i aut.) otomane kundër armiqve të Mbretërisë”. Ndonëse frymëzohej nga qëllime
patriotike, qëndrimi i kolonive shqiptare të ShBA-së përmbante në vetvete një
rrezik të madh për vendin. Përkrahja pa kushte që shqiptarët do t’i jepnin
Turqisë në luftën kundër Aleancës Ballkanike do të sillte si pasojë që
Shqipëria të pësonte të njëjtin fat që do të pësonte Turqia në Ballkan dhe do
t’u jepte një argument të fortë qeverive të Aleancës Ballkanike për të mbrojtur
përpara opinionit publik ndërkombëtar planin e copëtimit të Shqipërisë si një
provincë e thjeshtë turke.
Brenda në Shqipëri nismën për një veprim politik, që
ta nxirrte vendin nga gjendja e vështirë dhe e ndërlikuar e krijuar nga Lufta
Ballkanike, e morën shoqëritë atdhetare, Komiteti “Shpëtimi” dhe “Shoqëria e
Zezë për Shpëtim” që ishte krijuar në Shkup. Përfaqësuesit e tyre Sali Gjuka,
Nexhip Draga, Bedri Pejani, Mithat Frashëri etj., organizuan në Shkup më 14
tetor 1912 një mbledhje, për të cilën ishte marrë qysh përpara edhe miratimi i
Hasan Prishtinës e i Bajram Currit, që kishin shkuar në front për organizimin e
mbrojtjes së tokave shqiptare.
%2B-%2BCopie.jpg) |
| Deklarata e Pavarësisë |
Mbledhja e Shkupit arriti në përfundimin se Perandoria
Osmane do ta humbiste luftën dhe vendosi t’u njoftonte Fuqive të Mëdha se
populli shqiptar po i kapte armët jo për të forcuar sundimin e Turqisë në
Ballkan, por për t’i dalë zot tërësisë tokësore e lirisë së Shqipërisë. Pra,
vijonte deklarata, shqiptarët nuk do të pranonin për katër vilajetet veçse një
formë të vetme qeverisjeje. Ky vendim përputhej me atë që ishte shprehur nga
gazeta “Liri e Shqipërisë” dhe ishte vendimi më i drejtë e më realist që mund
të merrej në këto rrethana. Ai iu dorëzua përfaqësuesve të fuqive të huaja në
Shkup më 16 tetor.
Mbledhja e Shkupit caktoi edhe një delegacion, i cili
do të shkonte në Malësi të Madhe për t’i shkëputur malësorët nga bashkëpunimi
me Malin e Zi. Ky delegacion u autorizua gjithashtu të merrej vesh me krahinat
e tjera të vendit për organizimin e një kuvendi kombëtar që do të vendoste për
fatin e atdheut. Por ai nuk mundi të arrinte në Malësi të Madhe; ngjarjet në
frontin e luftës ishin zhvilluar me një shpejtësi të tillë, që e detyruan të
ndalej përkohësisht në Pejë e në Gjakovë, ku mori autorizimin nga popullsia për
ta përfaqësuar atë në veprimtaritë që po ndërmerreshin kundër copëtimit të
vendit. Prej këtej delegacioni i Kosovës u drejtua në Shqipërinë e Mesme e të
Jugut, ku ishin marrë nisma nga rrethet atdhetare lokale për organizimin e
kuvendit kombëtar dhe kishte filluar zgjedhja e delegatëve.
Ushtritë e aleatëve ballkanikë brenda një kohe të
shkurtër e shpartalluan ushtrinë turke në të gjitha frontet. Trupat bullgare,
pasi thyen qëndresën e forcave turke, të përqendruara në Trakën Lindore, iu
drejtuan Adrianopojës. Forcat e Malit të Zi, të ndara në tri kolona, sulmuan dy
në drejtim të Shkodrës dhe njëra në drejtim të Pejës. Brenda tri javësh ato
pushtuan Pejën dhe iu drejtuan Shkodrës.
Mbreti Nikolla i Malit të Zi, ndërsa u premtonte
malësorëve se do të respektonte flamurin shqiptar, në thirrjen drejtuar
popullit malazez e ftonte këtë t’u jepte dorën “vëllezërve nën zgjedhë të
Malësisë, të cilët prej më shumë se dy vjetësh luftonin për të drejtat e lirinë
e tyre dhe për bashkimin me Malin e Zi”. Kur doli në shesh mashtrimi i mbretit
malazez dhe kur në tokat shqiptare të pushtuara, në vend të flamurit kombëtar u
ngrit ai i Malit të Zi, malësorët, që kishin marrë pjesë aktive në këtë luftë
krahas ushtrive malazeze, u tërhoqën në masë nga lufta.
Edhe mbreti serb Pjetër, në manifestin që shpalli në
fillim të fushatës ushtarake serbe, deklaronte në mënyrë demagogjike se do t’u
sillte edhe shqiptarëve lirinë, vëllazërinë dhe barazinë.
Më 15 tetor filloi mësymja e trupave serbe në rajonin
e Vranjës, ndërsa më 18 tetor u hodh në sulm gjithë ushtria prej 286 000
vetash, në drejtimin Nish-Manastir-Elbasan, Nish-Manastir-Selanik dhe
Kurshunli-Prizren-Durrës. Forca të tjera sulmuan nga veriu, në drejtimin
Rashkë-Mitrovicë-Pejë dhe Javor-Priepolje.
Turqia u gjend e papërgatitur për luftë. Qeveria turke
vendosi të formonte repartet e armatosura vullnetare shqiptare, që do të
pajiseshin me armë nga depot e shtetit. Doli edhe një urdhër i ministrit të
Luftës për t’u dërguar shqiptarëve 50 000 pushkë. Megjithatë nuk u dërgua
asgjë, shqiptarët u lanë pa armë, në mëshirën e fatit. Qeveria xhonturke nuk qe
në gjendje të përfitonte nga forca e madhe e shqiptarëve dhe nga gatishmëria
për të mbrojtur atdheun e vet.
Shqiptarët e Kosovës, veçanërisht ata të Llapit dhe të
krahinave përreth, u qëndruan me vendosmëri në luftimet e Merdarit (14-18
tetor), në veri të Podujevës, forcave të Armatës së parë dhe të tretë serbe.
Ushtria turke një ditë para betejës braktisi frontin në disa pika. Luftimet në
Merdar ishin të ashpra. Serbët e morën atë pas humbjeve të mëdha. Edhe mbrojtja
e kufirit nga Rashka në Podujevë u mbeti vullnetarëve shqiptarë, të udhëhequr
nga Isa Boletini. Me organizimin e mbrojtjes në veri të Prishtinës u mor Hasan
Prishtina, ndërsa në Gjakovë, Plavë e Guci Bajram Curri.
Pasi morën Merdarin, forcat serbe të Armatës së parë
depërtuan në Podujevë dhe, së bashku me ushtritë e Armatës së tretë, më 20
tetor filluan sulmin mbi Prishtinën. Vullnetarët shqiptarë luftuan me
vendosmëri, por për mungesë të municionit u tërhoqën nga qyteti, që ra po atë
ditë në duart e serbëve. Më 23 tetor u pushtua Vuçiterna dhe pas saj Mitrovica.
Me organizimin e forcave vullnetare shqiptare në zonën
e Gjilanit, të Moravës e të Karadakut u mor Idriz Seferi, që arriti të
grumbullojë 6 000 luftëtarë, të cilët u hodhën në kufirin me Serbinë, ku së
bashku me forcat e vendit u bënë ballë njësive të Armatës së tretë serbe.
Luftimet në këtë trevë juglindore të Kosovës vazhduan 7 ditë, duke filluar nga
koha e sulmit të ushtrisë serbe më 15 tetor. Pasi theu qëndresën e shqiptarëve
në kufirin juglindor të Kosovës, ushtria serbe mundi të pushtonte më 24 tetor qytetin
e Gjilanit. Më 23 tetor serbët pushtuan Vuçiternën dhe pas saj Mitrovicën.
Pas pushtimit të Prishtinës ushtria serbe filloi
veprime të tjera në përmasa të mëdha, të cilat kishin si objektiv të parë
pushtimin e Ferizajt, të Kumanovës e të Shkupit, për të vijuar më tej marshimin
drejt jugut dhe drejt pjesës perëndimore të Shqipërisë.
Natën e 23-24 korrikut Armata e tretë serbe filloi një
marshim drejt Shkupit e Kumanovës. Më 24 tetor pushtoi Lipjanin dhe po në këtë
ditë iu afrua Ferizajt. Edhe mbrojtja e tij u mbeti rreth 10 000 vullnetarëve
shqiptarë. Në mesditën e 25 tetorit ushtria serbe filloi sulmin e përgjithshëm
mbi qytetin, të cilin e pushtoi në mbrëmjen e 25 tetorit. Forcat shqiptare u
tërhoqën drejt Kaçanikut.
Por luftimet më të mëdha u bënë në Grykën e
Carralevës. Pas dy ditë lufte me 2 000-3 000 vullnetarë shqiptarë, forcat
serbe, pasi lanë këtu shumë ushtarë të vrarë e të plagosur, më 26 tetor e
pushtuan këtë grykë. Më 30 tetor u pushtua Prizreni.
Beteja më e madhe e trevës së Kosovës ishte ajo e
Kumanovës (22-24 tetor), ku serbët hodhën ushtrinë e Armatës së parë, të
përbërë nga 126 000 veta. Armata turke e Vardarit kishte
vendosur në këtë front 50 000 luftëtarë. Midis tyre kishte edhe disa mijëra
ushtarë shqiptarë, përveç forcave vullnetare të ardhura nga treva e Kumanovës e
rrethet e tjera.
Më 24 tetor ushtria turke u thye përfundimisht në Kumanovë. Pas pushtimit
të Kumanovës, më 26 tetor forcat e Armatës së parë serbe pushtuan pa luftë
Shkupin. Me pushtimin e Shkupit përfundoi faza e parë e Luftës Balkanike.
Periudha e dytë ishte ajo e luftës për pushtimin e territoreve shqiptare në
pjesën perëndimore të vilajetit të Kosovës, në vilajetet e Manastirit, të
Shkodrës e të Janinës.
Sikurse shkruajnë gjeneralët turq, pjesëmarrës në këto beteja, shqiptarët
luftuan me trimëri të madhe për të mbrojtur atdheun e vet, tokën amtare. Ata
nuk e braktisën asnjëherë frontin dhe shpesh luftuan edhe pasi ushtria turke
kishte braktisur vijën e luftës. Në Betejën e Kumanovës u vra gjithë efektivi i
batalionit të ushtarëve të Gjilanit. Ndërsa numri i përgjithshëm i shqiptarëve,
që u vranë në këtë betejë, arrin në 10 000 veta.
Pas pushtimit të Shkupit, ushtria serbe vazhdoi mësymjen drejt pjesës
perëndimore të vilajetit të Kosovës (drejt Prizrenit, Pejës, Gjakovës etj.),
drejt vilajeteve të Manastirit (pushtuan Manastirin), të Shkodrës e të Janinës.
Ata kaluan nëpër luginën e Drinit, pushtuan Lumën, Mirditën e Matin, dolën në
Lezhë dhe u dyndën në Shqipërinë e Mesme. Një pjesë e tyre iu drejtua Durrësit,
kurse kolona të tjera u nisën drejt veriut dhe, së bashku me forcat malazeze që
kishin marrë Shëngjinin, plotësuan rrethimin e Shkodrës.
Shqiptarët, të braktisur nga ushtritë osmane, edhe pse luftuan kudo me
trimëri, nuk qenë në gjendje të ndalnin sulmin e kombinuar të aleatëve
ballkanikë, të përgatitur ushtarakisht prej dhjetëra vjetësh dhe të armatosur
deri në dhëmbë. Në fillim të dhjetorit të vitit 1912 ushtritë serbo-malazeze
kishin pushtuar pjesën më të madhe të Shqipërisë dhe arritën në jug deri në luginën
e Shkumbinit, në vijën Durrës-Kavajë-Peqin-Elbasan-Pogradec-Strugë.
Ndërkohë edhe ushtria greke, pasi theu forcat turke në Thesali e në Epir,
mori Selanikun, rrethoi Janinën, shtiu në dorë Sazanin dhe zbarkoi në Himarë,
të cilën e pushtoi bashkë me disa fshatra përreth.
Menjëherë pas sukseseve të para qeveritarët e Serbisë, të Malit të Zi dhe
të Greqisë, si edhe shtypi i tyre, filluan t’i deklaronin gjithnjë më hapur
qëllimet e veta ndaj Shqipërisë, duke i justifikuar ato me argumentet absurde
të paaftësisë së “fiseve të egra” e “barbare” shqiptare për të formuar shtetin
e vet.
Këto deklarata u shoqëruan me një veprimtari gjakatare, terroriste,
shfarosëse të ushtrive malazeze e serbe dhe më vonë greke kundër popullsisë
shqiptare, që nuk mëshiruan as gratë, as fëmijët e as pleqtë. Pushtimi i
Kosovës e i viseve të tjera të Shqipërisë u shoqërua me vrasje në masë të
luftëtarëve kosovarë dhe me masakrimin e me shpërnguljen e popullsisë. Qëllimi i Beogradit ishte që “Serbia
Kudo që shkelën, në fshatrat e qytetet e Kosovës dhe
të të gjithë Shqipërisë, serbët mbollën vdekje e shkatërrime. Vetëm në dy muajt
e parë të luftës, në tetor-nëntor 1912, u vranë 25 000 shqiptarë. Vrasja e
shqiptarëve ishte programuar zyrtarisht nga Beogradi, që kishte urdhëruar “të
mos lihej asnjë gjurmë shqiptare në ato vise”. Qytete të tëra, si Prishtina,
Vuçiterna, Ferizaj, Gjilani, Kumanova, Presheva, Prizreni, Peja etj., iu
nënshtruan shkatërrimeve. Fshatrat përreth këtyre qyteteve u bënë shkrumb e hi,
ndërsa banorët e tyre, pa kursyer as gratë, pleqtë e fëmijët, u vranë ose u
dogjën të gjallë, në zjarrin e shtëpive të tyre. Ushtria malazeze plaçkiti
Gjakovën dhe dogji pazarin e saj. Sikurse pohonte sekretari i N. Pashiçit, në
rrugën midis Prizrenit dhe Pejës kishte vetëm fshatra të djegura, ndërsa
banorët e tyre ishin masakruar. Në Pejë vriteshin çdo ditë 25 shqiptarë. Pasi
shtypën qëndresën e 2 000 lumjanëve, serbët, në tetor 1912, masakruan
popullsinë e Lumës, 700 veta, duke përfshirë pleqtë, gratë, fëmijët e madje
edhe ata të sapo lindur që u therrën ose u dogjën të gjallë në shtëpitë e tyre,
dogjën e rrafshuan me tokën thuajse të gjitha fshatrat e Lumës. Fshati Nishor,
në veriperëndim të Prizrenit u rënua nga goditjet e artilerisë, ndërsa popullsia
u masakrua, u vranë gjithë burrat. Bashkëkohësit shkruanin se në fshatra të
tëra të Kosovës nuk mbeti i gjallë asnjë njeri.
Në territorin midis Kumanovës e Shkupit, sipas
njoftimeve të shtypit të kohës, u vranë 3 000 veta, nga të cilët 2 000 në
rrethin e Shkupit. Terrorit të paparë iu nënshtrua edhe popullsia e qytetit të
Shkupit. Çdo ditë oficerët serbë organizonin ekspedita në fshatrat rreth
Shkupit për të terrorizuar dhe për të masakruar fshatarët. Mijëra njërëz të
pambrojtur vinin nga Kumanova e nga Presheva, duke shpresuar të gjenin shpëtim
në Shkup. Por edhe këtu i priste vdekja nga ushtarët serbë ose nga uria.
Masakra të mëdha u bënë në Malin e Zi të Shkupit, ku u dogjën 29 fshatra
shqiptare. Pas pushtimit të Ferizajt, u vranë këtu 1 200 veta.
Gjatë kësaj fushate persekutimesh ndaj shqiptarëve u
arrestuan në rrethet e Shkupit, në muajin nëntor, Hasan Prishtina, Nexhip
Draga, Idriz Seferi, Sait Hoxha, Kosum Seferi dhe mjaft udhëheqës të tjerë të
lëvizjes shqiptare, të cilët, meqë nuk pranuan të nënshkruanin deklaratat e
besnikërisë ndaj Serbisë, u hodhën në burgjet e Beogradit, ku u mbajtën deri më
16 maj 1913.
Pushtimi i Kosovës u shoqërua me shpërngulje në masë
të popullsisë shqiptare nga trojet e tyre amtare. Vetëm në periudhën e Luftës
së Parë Ballkanike u shpërngulën nga vise të ndryshme të vilajetit të Kosovës
rreth 150 000 shqiptarë.
Shpallja e Pavarësisë së Shqipërisë
Fitoret e rrufeshme të shteteve ballkanike i detyruan
Fuqitë e Mëdha të rishikonin vendimin e tyre për të mos lejuar ndryshimin e
status quo-së në Ballkan. Qysh në fund të tetorit në rrethet diplomatike dhe në
shtypin evropian filloi të flitej për nevojën e ndryshimeve territoriale në të
mirë të aleatëve ballkanikë. Në këto kushte, patriotët shqiptarë që ndodheshin
jashtë atdheut vendosën të ndërmerrnin një veprim të ri politik krahas atij të
“Shoqërisë së zezë për shpëtim” e të rretheve të tjera atdhetare brenda vendit.
Qëllimi i këtij veprimi do të ishte të shpëtohej Shqipëria nga copëtimi, të
ruhej tërësia e saj tokësore e të mblidhej një kuvend kombëtar që do të
vendoste për fatin e saj. Nismën për këtë veprim të ri e morën Ismail Qemali
dhe Luigj Gurakuqi, të cilët mendonin se do të kishin përkrahjen e Lidhjes
Tripalëshe. Ata u nisën nga Stambolli dhe arritën në Bukuresht, ku më 5 nëntor
1912 organizuan mbledhjen e kolonisë shqiptare të atjeshme. Aty u vendos të
themelohej “një komitet drejtonjës” që të merrte në dorë qeverinë e vendit; të
krijohej një komision që do të shkonte në Evropë për të mbrojtur përpara
qeverive të Fuqive të Mëdha “të drejtat kombëtare e lokale të popullit
shqiptar” dhe një komitet në Bukuresht, që do të bashkërendonte veprimtarinë e
komiteteve të tjera brenda e jashtë Shqipërisë për t’i ardhur atdheut në
ndihmë. Mbledhja e Bukureshtit në vendimin e saj nuk përcaktoi qartë nëse do të
kërkohej autonomi a pavarësi. Kjo do të përcaktohej, siç duket, nga zhvillimi i
mëtejshëm i ngjarjeve dhe nga qëndrimi që do të mbanin kundrejt çështjes
shqiptare Fuqitë e Mëdha. Për këtë qëllim Ismail Qemali me shokë shkoi në
Vjenë, ku bisedoi me ambasadorin anglez, Berhtoldin, dhe me ambasadorin
italian. Gjatë rrugës ose ndoshta në kryeqytetin austriak Ismail Qemali u
njoftua për lëvizjen që kishte filluar në Shqipëri për mbledhjen e një kuvendi
kombëtar. Ai i deklaroi më 10 nëntor ambasadorit anglez se do të nisej së
shpejti për në Vlorë për të marrë pjesë në një mbledhje të krerëve shqiptarë,
se shqiptarët ishin të vendosur të ruanin vendin e tyre, se ata do të luftonin
deri në pikën e fundit të gjakut për të mos lejuar një copëtim të tij dhe se
krijimi i një Shqipërie më vete do të mënjanonte një ndërhyrje të Austrisë dhe
të Italisë.
Ideja për mbledhjen e një kuvendi në Shqipëri, që do
t’u paraqiste Fuqive të Mëdha kërkesat e popullit shqiptar,
kishte gjetur përkrahjen e qeverisë austro-hungareze. Berhtoldi e njoftoi
Ismail Qemalin se Vjena ishte për një Shqipëri autonome. I tillë ishte edhe
opinioni që mbizotëronte në rrethet diplomatike të Fuqive të tjera të Mëdha.
Por autonomia në kuadrin e Perandorisë Osmane tashmë nuk kishte asnjë kuptim.
Ushtria osmane në Ballkan ishte shpartalluar në të gjitha frontet. Trupat
serbe, malazeze e greke kishin hyrë thellë në tokën shqiptare.
Në këto kushte e vetmja zgjidhje e drejtë e çështjes
shqiptare ishte ajo e shpalljes së pavarësisë. Në këtë përfundim arriti grupi i
atdhetarëve i kryesuar nga Ismail Qemali, i cili më 19 nëntor deklaronte në
Trieste, ku kishte arritur bashkë me shokët, se: “... menjëherë pas mbërritjes
së tij në Shqipëri do të shpallej pavarësia e Shqipërisë dhe do të zgjidhej
qeveria e përkohshme”. Nga Triestja komisionit që ishte formuar në Vlorë për
përgatitjen e mbledhjes së kuvendit kombëtar iu dërgua një telegram, me anë të
të cilit kërkohej që të merreshin masa për thirrjen e delegatëve.
Ideja e pavarësisë së Shqipërisë dhe lajmi i mbledhjes
së kuvendit kombëtar u pritën me entuziazëm të madh në Shqipëri, ku gjetën një
truall të përgatitur qysh më parë nga rrethet atdhetare të vendit. Këto rrethe
kishin vendosur lidhje ndërmjet tyre dhe kishin caktuar Vlorën si qendër ku do
të bëhej mbledhja e përfaqësuesve të kombit shqiptar.
Grupi i kryesuar nga Ismail Qemali arriti në Durrës më
21 nëntor. Së bashku me atdhetarët durrsakë ai vendosi të ngrinte në qytet
flamurin kombëtar. Por autoritetet osmane, të ndihmuara nga armiku i Lëvizjes
Kombëtare Shqiptare dhespot Jakovi, arritën, ndonëse përkohësisht, ta pengonin
këtë veprim. Komanda turke e Janinës u orvat nga ana e saj ta kapte Ismail
Qemalin gjallë ose vdekur, por shumë shpejt u detyrua të hiqte dorë nga ky
vendim. Administrata turke në krahinat e Shqipërisë, të papushtuara ende nga
ushtritë ballkanike, në përgjithësi nuk ishte në gjendje ta pengonte lëvizjen
shqiptare. Ajo i trembej shumë një konflikti të armatosur me shqiptarët, në një
kohë kur po ndiqej këmba-këmbës nga aleatët ballkanikë dhe kur e vetmja rrugë
tërheqjeje në perëndim ishte Shqipëria.
Të shoqëruar nga delegatët e Durrësit, të Shijakut, të
Tiranës e të Krujës, Ismail Qemali me shokët e tij u nisën për në Kavajë. Prej
andej nëpër Karatoprak kaluan në Fier, ku u takuan me delegatët e Kosovës, dhe
më 25 nëntor arritën në Vlorë. Këtu delegatët e popullit shqiptar u pritën me
festë. “Një zjarr i shenjtë patriotizmi, - shkruan Ismail Qemali në kujtimet e
tij, - kishte pushtuar qytetin ku kisha lindur dhe populli më përshëndeste kudo
me entuziazëm dhe gëzim”.
Puna e parë e udhëheqësit patriot qysh më 26 nëntor
ishte organizimi i forcave të armatosura. Për këtë qëllim ai ngriti një
komision organizues dhe u dërgoi pleqësive të katundeve një qarkore, me anën e
së cilës porositeshin të mobilizonin njerëzit e aftë për armë dhe t’i mbanin
ata në gatishmëri.
Ndërkohë, ushtria serbe po përparonte me shpejtësi në
tokat shqiptare. Ajo po i afrohej Durrësit, Tiranës, Krujës dhe Elbasanit.
Rrethet atdhetare të këtyre qyteteve vendosën ta shpallnin sa më parë
pavarësinë për t’i vënë autoritetet ushtarake serbe përpara faktit të kryer. Më
25 nëntor Elbasani shpalli i pari pavarësinë. Të nesërmen atë e shpallën
Durrësi e Tirana dhe më 27 nëntor Kavaja, Peqini e Lushnja.
Për shkak të përparimit të pandalur të ushtrive serbe,
gjendja në Shqipëri po bëhej gjithnjë më kritike. Kjo ishte arsyeja që në
mbrëmjen e 27 nëntorit delegatët që ndodheshin në Vlorë, ndonëse nuk kishin
arritur ende përfaqësuesit e disa krahinave, vendosën të mblidhnin të nesërmen
kuvendin kombëtar.
Më 28 Nëntor 1912, në orën 14, u hap në Vlorë Kuvendi
Kombëtar. Në mbledhjen e parë të Kuvendit morën pjesë 37 delegatë, të cilët u
shtuan gjatë ditëve që pasuan duke arritur në 63 veta, që përfaqësonin të
gjitha viset shqiptare. Pjesa më e madhe e tyre ishin udhëheqës e veprimtarë të
Lëvizjes Kombëtare Shqiptare. Përveç Ismail Qemalit merrnin pjesë Luigj
Gurakuqi, Isa Boletini, Sali Gjuka, Bedri Pejani, Rexhep Mitrovica, Vehbi
Agolli, Nikollë Kaçorri, Jani Minga, Abdi Toptani, Pandeli Cale, Dudë
Karbunara, Lef Nosi, Mithat Frashëri, Mehmet Dëralla, Hasan Hysen Budakova,
Ajdin Draga, Sherif efendi Dibra, Dhimitër Mborja, Dhimitër Zografi, Shefqet
Daiu, Rexhep Ademi, Dhimitër Berati, Kristo Meksi, Xhelal Koprëncka, Spiro Ilo,
Iljaz Vrioni, Hajredin Cakrani, Shefqet Vërlaci etj. Isa Boletini mbërriti me
400 luftëtarë kosovarë më 29 nëntor, i pritur me gëzim të madh nga popullsia
dhe nga delegatët e Kuvendit. Nga udhëheqësit e tjerë kosovarë, për shkak të
rrethanave të luftës, nuk mundën të merrnin pjesë Hasan Prishtina, Nexhip
Draga, Idriz Seferi, Sait Hoxha etj., që ndodheshin në burgun e Beogradit, si
edhe Bajram Curri, i cili, ndonëse u nis për në Kuvend, u pengua nga luftimet
gjatë rrugës.
Pjesëmarrja në Kuvend e delegatëve nga të gjitha
qytetet e Shqipërisë, duke përfshirë edhe ato që ndodheshin të pushtuara nga
ushtritë serbe, malazeze e greke, i dha atij karakterin e një asambleje
kombëtare mbarëshqiptare. Kjo ishte njëherazi shprehje e vendosmërisë së të
gjithë shqiptarëve për t’u bashkuar në shtetin e vet kombëtar, në të cilin do
të përfshiheshin të gjitha viset shqiptare.
Kuvendi zgjodhi si kryetar Ismail Qemalin, i cili foli
për të kaluarën e Shqipërisë nën sundimin osman dhe për luftërat e shqiptarëve
për të fituar të drejtat e tyre. Ai vuri në dukje se në rrethanat e krijuara
nga Lufta Ballkanike “e vetmja udhë shpëtimi ishte ndarja e Shqipërisë nga
Turqia”.
Propozimi i kryetarit u miratua njëzëri nga delegatët,
të cilët nënshkruan dokumentin historik për Pavarësinë e Shqipërisë, ku thuhej:
“... Shqipëria me sot të bëhet më vehte, e lirë e mosvarme”.
Pastaj u ngrit madhërisht flamuri kombëtar i
Shqipërisë përpara mijëra njerëzve që ishin mbledhur jashtë selisë së Kuvendit
e që e pritën këtë ngjarje historike me brohoritje entuziaste, ndërsa populli
përshkonte duke kënduar rrugët e qytetit, oratorët atdhetarë, si Jani Minga,
Murat Toptani etj., me fjalimet e zjarrta evokonin luftërat e popullit shqiptar
për liri.
Nga Kuvendi i Vlorës doli gjithashtu qeveria e
përkohshme e kryesuar nga Ismail Qemali.
Rëndësia historike e Shpalljes së Pavarësisë
Shpallja e Pavarësisë ishte një akt me rëndësi jetike
për popullin shqiptar. Ajo, nga njëra anë, mbylli një epokë të tërë luftërash e
përpjekjesh shekullore për të hequr qafe zgjedhën e huaj, për të ruajtur
tërësinë territoriale të atdheut e për të formuar shtetin e lirë kombëtar
shqiptar duke kurorëzuar veprën e Rilindjes dhe, nga ana tjetër, hapi një epokë
të re, një epokë luftërash e përpjekjesh të tjera për ta mbrojtur pavarësinë e
fituar nga rreziqet e jashtme e të brendshme, për të siguruar bashkimin
kombëtar të gjymtuar rëndë dhe për të vendosur rendin demokratik.
Ngritja e flamurit kombëtar në Vlorë përfaqësonte
fitoren e përbashkët të të gjitha trevave shqiptare prej Rrafshit të Dukagjinit
në veri e deri në Çamëri në jug, prej brigjeve të Adriatikut e të Jonit në
perëndim e deri në fushat e Kosovës, të Tetovës, në pellgun e Shkupit, në
luginën e Preshevës e të Kumanovës, në lindje. Këto treva, duke marrë pjesë
gjallërisht me pushkë e me penë në lëvizjen për çlirimin kombëtar, vunë gurë në
themelet e pavarësisë shqiptare, i çimentuan ato me gjakun e bijve më të mirë
dhe i hapën rrugën formimit të shtetit shqiptar.
Kuvendi i Vlorës e shpalli pavarësinë në emër të të
gjithë shqiptarëve, të të gjitha trevave shqiptare, që dërguan përfaqësuesit e
tyre në të. Ai e trajtoi Shqipërinë një e të pandarë. Edhe qeveria shqiptare e
Ismail Qemalit doli në rrafshin ndërkombëtar si përfaqësuese e gjithë
popullsisë shqiptare dhe e të gjitha tokave shqiptare, edhe pse një pjesë e
madhe e tyre ishte e pushtuar nga ushtritë e shteteve ballkanike. Edhe
deklaratat e notat e protestës, që kjo qeveri u dërgoi shteteve ballkanike e
komandave të tyre ushtarake, në të cilat kërkoi largimin e menjëhershëm të
forcave të huaja ushtarake nga trojet e pushtuara shqiptare dhe kthimin e tyre
Shqipërisë, u bënë në emër të Asamblesë Kombëtare që përfaqësonte të gjitha
trojet e banuara nga shqiptarët.
Me Aktin e 28 Nëntorit 1912 sanksionohej e drejta e
pamohueshme historike e kombit shqiptar për të qenë i bashkuar, i lirë e i
pavarur në trojet e veta, krahas popujve të tjerë të Gadishullit Ballkanik. Kjo
ishte një e drejtë që buronte nga qenia e tij si popull me gjuhën, me kulturën,
me individualitetin e me historinë e vet, e drejtë e fituar me mundime e
sakrifica të panumërta në llogoret e luftës, e drejtë që i takonte për
ndihmesën e vyer në dëbimin nga Ballkani të sunduesve të huaj osmanë.
Kuvendi i Vlorës hodhi themelet e shtetit të ri sovran
shqiptar.
Për ta siguruar një fitore të tillë popullit shqiptar
iu desh të bënte një luftë të gjatë kundër sundimtarëve osmanë dhe synimeve
grabitqare të fuqive të huaja. Një varg rrethanash të brendshme e të jashtme
kanë bërë që këto lëvizje të mos arrinin dot objektivin. Por në çdo etapë ato
kanë vënë në provë forcat materiale e morale të popullit shqiptar, kanë
pasuruar përvojën e traditat e tij luftarake dhe kanë krijuar premisat për
zhvillimin e mëtejshëm të luftës. Në shek. XIX e në fillim të shek. XX kjo
luftë u zhvillua mbi baza të reja shoqërore e politike dhe mori karakter të
ndërgjegjshëm kombëtar.
Shpallja e autonomisë nga Lidhja e Prizrenit dhe ajo e
Pavarësisë nga Kuvendi i Vlorës më 1912 janë dy hallkat themelore në zinxhirin
e ngjarjeve të lëvizjes kombëtare, të lidhura organikisht ndërmjet tyre si
shprehje e vullnetit popullor dhe si pasojë e drejtpërdrejtë e përfundim logjik
i luftës çlirimtare. Por, Shpallja e Pavarësisë shqiptare ishte në të njëjtën
kohë një etapë më e lartë, e përcaktuar nga zhvillimi progresiv i lëvizjes dhe
nga rrethanat ndërkombëtare.
Në Gadishullin Ballkanik Shqipëria, sikurse Maqedonia,
ishte vendi që u çlirua i fundit nga sundimi i sulltanëve osmanë, në një kohë
kur popujt e tjerë fqinjë kishin, kush më shumë e kush më pak, dhjetëra vjet që
bënin jetë shtetërore të pavarur. Kjo vonesë u shkaktua nga faktorë ekonomikë,
shoqërorë e politikë, të brendshëm e të jashtëm, që vepruan ndërsjelltas mbi
Lëvizjen Kombëtare Shqiptare dhe përcaktuan ritmet e zhvillimit të saj.
Prapambetja ekonomike e shoqërore e vendit ishte
padyshim një faktor që vonoi rritjen e forcave organizuese e drejtuese të
lëvizjes kombëtare e si pasojë e vështirësoi dhe e vonoi Shpalljen e
Pavarësisë. Megjithatë, edhe pse Shqipëria ishte një vend i vogël e mbi të
rëndonte zgjedha e një perandorie të madhe, një faktor themelor që e vonoi për
dhjetëra vjet pavarësinë shqiptare ishte ai i jashtëm. Populli shqiptar ka qenë
gjatë gjithë lëvizjes për çlirimin kombëtar i vetëm, pa ndihmën e jashtme e pa
aleatë. Për më tepër, shtetet ballkanike fqinje, të cilat të parat patën
siguruar pavarësinë, luftuan me të gjitha mjetet, duke filluar nga presionet
diplomatike e duke mbaruar edhe me ndërhyrje të armatosura, kundër Lëvizjes
Kombëtare Shqiptare, e cila për nga qëllimet e saj ishte në kundërshtim me
planet e tyre të skllavërimit ekonomik e politik dhe të copëtimit të
Shqipërisë. Edhe Fuqitë e Mëdha, të cilat, gjatë gjithë shek. XIX patën
përkrahur popujt e krishterë të Ballkanit (serbët, grekët, rumunët e bullgarët)
të formonin shtetet e tyre të pavarura, për një kohë të gjatë, mbajtën një
qëndrim mospërfillës ndaj çështjes shqiptare.
Në këtë qëndrim pati ndikimin e vet edhe fakti që
shqiptarët, të ndarë në tri fe (edhe pse i bashkonte një ndërgjegje e vetme
kombëtare), me një shumicë zotëruese myslimane, shiheshin nga Evropa e sidomos
nga Rusia e krishtere si një popull i huaj me to dhe më i afërt me turqit
myslimanë. Jo vetëm Rusia, por edhe shtetet e tjera evropiane nuk qenë shkëputur
ende në atë periudhë nga konceptet e vjetra teokratike për kombin, edhe pse
perandorive shumëkombëshe teokratike po u vinte fundi.
Në këto kushte, lufta për pavarësinë e Shqipërisë nuk
mund të mbështetej veçse në forcat e popullit shqiptar dhe mund t’ia arrinte
qëllimit vetëm kur të krijohej një koniunkturë e favorshme ndërkombëtare, kur
kontradiktat ndërmjet Fuqive të Mëdha mund të shfrytëzoheshin me sukses për
realizimin e saj.
Pavarësia e Shqipërisë u shpall në kushte të tilla
ndërkombëtare. Udhëheqësit e Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, në fazën e fundit të
saj, ditën të shfrytëzonin me mjeshtëri koniunkturën politike që u krijua me
shpërthimin e Luftës së Parë Ballkanike, kur në çështjen shqiptare u ndeshën me
forcë interesat e kundërt të Fuqive të Mëdha. Është meritë e këtyre atdhetarëve
largpamës dhe, në mënyrë të veçantë, e atdhetarit dhe e diplomatit të shquar
Ismail Qemali, që, duke u mbështetur në luftën e popullit shqiptar brenda
vendit, zgjodhën drejt çastin e përshtatshëm për të kaluar nga platforma e
deriatëhershme politike e lëvizjes për autonominë në atë të pavarësisë. Dhe kjo
u realizua pikërisht më 28 Nëntor 1912, kur Turqia po dëbohej nga Ballkani, kur
Fuqitë e Mëdha vendosën të hiqnin dorë nga ruajtja e status quo-së në Ballkan
dhe kur planet e aleatëve ballkanikë për ta zhdukur Shqipërinë, të përkrahura
edhe nga fuqitë e Antantës, u kundërshtuan nga fuqitë e Lidhjes Tripalëshe.
Vendimi historik i 28 Nëntorit drejtohej megjithatë jo
vetëm kundër politikës së Fuqive të Antantës dhe të shteteve fqinje të
Ballkanit, por edhe kundër planeve të fuqive të Lidhjes Tripalëshe. Këto të
fundit, sidomos Austro-Hungaria e Italia, si më të interesuarat për çështjen
shqiptare, ishin në atë kohë për autonominë e Shqipërisë, nën sovranitetin e
sulltanit. “Pavarësinë” e saj ato e shihnin si një variant të mundshëm të
zgjidhjes së çështjes shqiptare dhe e kuptonin nën prizmin e interesave të vet,
si mjetin që do t’u hapte rrugën për të vendosur kontrollin ekonomik e politik
mbi Shqipërinë, për ta përdorur popullin shqiptar si gardh kundër shtrirjes së
shteteve sllave drejt perëndimit të Shqipërisë, si mbështetje për shtrirjen e
tyre në Ballkan.
Shpallja e Pavarësisë së Shqipërisë edhe pse, siç do
të provohej me vendimet e padrejta të Konferencës së Ambasadorëve të Gjashtë
Fuqive të Mëdha të Londrës (1913), nuk arriti të bashkonte në një shtet të
vetëm gjithë territoret e popullsinë shqiptare, duke krijuar pas pesë shekujsh
robërie Shtetin e Pavarur Shqiptar përbën ngjarjen më të madhe, unikale, në
historinë e kombit shqiptar gjatë shek. XX.
Kthesa historike e 28 Nëntorit 1912 ishte premisa
politike themelore për organizimin mbi baza më të përparuara të jetës
shtetërore të pavarur të shqiptarëve dhe për zhvillimin më të shpejtë ekonomik,
shoqëror e kulturor të vendit. Duke formuar Shtetin e Pavarur Shqiptar ajo
objektivisht krijoi gjithashtu premisat dhe atë bazë shtetërore e politike, aq
të nevojshme për ta mbajtur të gjallë çështjen e çlirimit dhe të bashkimit të
të gjitha trevave shqiptare dhe për zgjidhjen përfundimtare të problemit
shqiptar në Ballkan.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire