(Për t'ja u përkujtuar të gjithëve se si duhet të sillet një shqiptar i vërtet i përfshirë në luftë. Lufta ka rregullat e saj dhe njerëzia nuk mund të fshihet në emër të saj)
NGA MIHAL GRAMENO
“Më 6 të qershorit, si u ngrys, muarëm të përpjetën dhe duke shkuar në disa krahina të rrezikshme e të pashkelura arritëm ndaj të gdhirit në në Kastene. Si u çlodhëm pak, vendosëm që 12 shpirt të hynin në fshat dhe 22 të tjerët ta rrethonin që të mos dilte ndonjë përjashta. Me të hyrë zumë priftin, myhtarë e nja dy të tjerë, duke u thënë që të mblidhnin gjithë fshatin e të na tregonin ku ishin andartët. Të shtrënguar na treguan që andartët kishin shkuar së andejmi dhe i kishin forcuar të betoheshin në kishë përmbi ungjill që do të punonin pas urdhëratës së tyre duke vrarë shqiptarët që kishin çifliqe e t’u digjnin konakët. Atëherë vendosëm të digjnim 4-5 shtëpi të priftit, P.Xhutit, të të birit, mësonjësit që ish gjirokastrit dhe një tjetër. U urdhëruan të nxirrnin gjënë e gjallë dhe zumë t’u vëmë zjarr…
 |
| Cerçiz Topulli |
Flakët ishin përhapur nga të gjitha anët, duke shtënë tmerr në të zotërit dhe ata që shihnin, kur një grua fort e re dhe e tmerruar, me duart kryqëzuar, erdhi tek unë dhe duke qarë, më tha: “Aman Kapiten djalin tim se po digjet!” M’u drodhën mishrat në këtë dëgjim po ç’mund të bëja? “Nuk u porositëm të nxirrnit gjënë e gjallë?! – i thashë.
E mjera grua! Fatzeza nënë. Këpuste leshrat dhe bërtiste si e prishur menç: djalën dhe djalën!…
Atëherë shpirtmiri dhe trimi Abdyl Mersini, i cili kishte edhe ai një djalë të vogël lënë në shtëpi të tij, lëshohet me rrezikun e jetës në mes të flakëve dhe hyn në dhomë, rrëmben djalin dhe ia sjell të dëshpëruarës nënë. Burrëria e Abdylit më mbushi plot gaz dhe e putha në ballë! E gjora nënë rrëmbeu djalin dhe as kujtonte që po i digjej shtëpia”.
Marrë nga “Antikat kombëtare”, Mihal Grameno, fq.87-88
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire